Aankomst Kaapstad

Aankomst Zuid Afrika

Het begint nogal rommelig op het vliegveld van Windhoek. De reservering van SA airlines blijkt door het slechte internet niet bevestigd te zijn en we mogen niet mee op de vlucht. Mevrouw kon de boeking zien in de computer maar de betaling was niet geconfirmeerd dus helaas…. There is no such thing as a perfect paradise, zou Barry Hay zeggen.

Gelukkig kunnen we eind van de middag nog een andere vlucht boeken. Aangekomen in Kaapstad halen we onze VW transporter op en rijden we met de bende van ellende naar Boschendal Estate. In de ochtend doen we de gordijnen open van onze cottage, zie hier iets waardoor je misschien toch ooit nog in god gaat geloven. Bergen, valleien, groen, water, wijnranken en fruitbomen. We rijden richting ontbijt op het estate, eindelijk lekkere koffie, verse vruchten, heerlijk brood. Trij en ik zien de bui al hangen. Dat wordt opletten geblazen…..

Ik huur mountainbike’s met de grote kids en trekken erop uit. Na 10 min beginnen ze al te piepen en te kraken. Ik word boos en begin te schreeuwen “stelletje verwende luie rot apen” Nu al moe, ik zal je leren… Ik laat ze 1,5 uur berg op, berg afwaarts fietsen. Uiteindelijk beginnen ze iets te leren, ze zijn trots op zichzelf en begrepen mij toch ook wel een beetje. Laten we het hopen ☺
Het verschil wordt tijdens de rit de kinderen ook duidelijk. In het veld staan de kleurlingen te werken in de bloedhitte. Je ziet de huisjes waar ze wonen. Soort oude slaven huisjes. Verder staan er natuurlijk prachtige victoriaanse huizen van de eigenaren op het estate. Ik probeer uit leggen dat de wereld niet bestaat uit “joe and the Juice” en villa’s met zwembaden. Iedereen buiten het estate wil wat van je, ze maken bewegingen van honger met hun handen, willen op je auto passen etc etc. Heb het gevoel dat het wel indruk maakt.

In de ochtend besluiten we een dagje Kaapstad te doen. Hop on hop off bus, met de gondel de tafelberg op en daarna heerlijk uitgebreid lunchen bij “The Bungalow” in Clifton.

De dag erop begint een “Streak of bad luck” en ongelukken komen in drieën zeggen ze weleens.
Mijn zoon Taeke-Tjep struikelt en valt tegen een lounge stoel aan en scheurt bijna zijn gehele oorlel af. Die laten we bij een plaatselijke dokter in Franschoek plakken. Diezelfde zoon zwaait tijdens de lunch met een scherp steak-mes in de rondte en raakt Trij in haar oog. Deze wordt geplakt bij het plaatselijke ziekenhuis.
De dag erna gaan we met de hele familie paardrijden. Dit doen we zonder zadel, omdat we samen met de paarden gaan zwemmen in een stuwmeer. Op de weg terug besluit het paard van Bella in galop te gaan. Ik reed voor haar maar kon niet veel doen met Taeke op mijn rug. De begeleidster besluit haar paard er voor te zetten en het paard van Bella steigert, ze valt eraf waarna het paard op het been van Bella gaat staan.
Bel krijst het uit, broek gescheurd, bloed etc. etc……
Ik blijf bij haar, Trij rijdt met Trijn voorop, met haar paard naar het dichtbij zijnde huisje. Ze regelt een man met een auto en ik race met een krijsende Bella naar het ziekenhuis. Na het maken van röntgen foto’s blijkt het gelukkig niet gebroken te zijn, maar gekneusd. Ze tapen alles in met verband en nog wat en neem de arme ziel weer mee naar Boschendal.
Dat wordt niet kiten in Langebaan, heet eerste waar ze aan dacht. Zou Boris beter worden? Hahaha. In ieder geval competitief!

Aangezien je met een ingetaped been niet veel kan ondernemen besluiten we maar een culinaire toer te gaan maken, daar zijn we natuurlijk sowieso beter in dan andere.
Het brengt ons naar “indochine” bij Graff Delaire. Het Estate is al schitterend, verdiend met diamanten uit donker Afrika. Maar het Indonesische restaurant is echt geweldig.
Het estate heeft 10 kamers. Het geld druipt van de muur, hier gaat nooit geen cent verdiend worden, maar het is wel een schitterend stukje “mijn piemel is groter dan de jouwe”.

Na 5 dagen wine country wordt het nu weer tijd voor sporten. Op naar Langebaan. Kite lessen voor Boris en mama zijn geboekt. Laten we hopen dat het waait.